Het duurt nog 4 weken...
Nog 4 weken en dan ga ik samen met mijn zoon Giovanni terug naar Papua. En nu om mijn langverwachte wens in vervulling te laten gaan. Al jaren denk ik er aan en praat ik er met andere mensen over, maar nu mag ik het gaan doen en ik voel me bevoorrecht!
Ik ga als vrijwilliger van de Stichting Duurzame Samenleving Papua-Barat (SDSP) naar Papua om een kleinschalige project op te starten rondom de problematiek van plastic zwerf- en huisafval. Ik zal mij hoofdzakelijk richten op preventie en het creëren van de bewustwording van kinderen in de basisschoolleeftijd.
Daarnaast ga ik de afvalstortplaats op Ambon bezoeken om te kijken hoe zij daar te werk gaan en hoop ik dat er een (duurzame) samenwerking met The Bird's Head Seascape opgestart kan worden. En wie weet wat er verder op mijn pad komt..
Ons pad, want Giovanni is er ook bij..
Maar eerst een terugblik, waar begon het allemaal? Hieronder mijn verslag van zomer 2012.
Verslag draagvlak afvalproject Teluk-Wondama
In de maand augustus ben ik voor de tweede keer naar de
Teluk-Wondama geweest. Ik verbleef hier bij familie Wiay en Samberi in Miei en
Wasior.
Deze vakantie wilde ik gebruiken om te informeren hoe
de lokale bevolking en -bestuur tegen een afvalproject staat en direct
draagkracht te creëren.
Volgende stappen heb ik voor mezelf uitgeschreven:
- Goedkeuring vanuit de familie
- Inzichtelijk krijgen wie de belangrijke sleutelpersonen zijn en gesprekken voeren
- Wie ben ik en waarom ga ik dit gesprek aan? Vinden ‘zij’ het behoud van hun leefomgeving net zo belangrijk als ik?
- Hoe is de situatie nu? Verifiëren of dit juist is
- Welke mogelijkheden ziet de bevolking zelf?
Welk netwerk hebben zij? Hoe kan de SDSP hen daar in ondersteunen?
(Niks beloven, uitgaan van self-empowerment, indien er geen animo is, welke argumenten breng ik naar voren?) - Zijn de mogelijkheden er, vaststellen werkruimte.
Mijn stappenplan verliep anders dan ik voor mezelf
ingepland had. Dat natuurlijk niet verwonderlijk is in Papua.
- In de loop van de eerste week heb ik mijn
plannen met mijn opa Jonathan Wiay (broertje van mijn oma) besproken. Hij
ervaart de problematiek het zelfde en was laaiend enthousiast.
Opa Jonathan Wiay - In mijn enthousiasme wilde ik in contact
komen met de kepala kampongs over de gehele Teluk-Wondama. Dit bleek al heel
snel niet mogelijk te zijn. De afstanden die afgelegd moeten worden van dorp
naar dorp nemen dagenlang in beslag. Daarom hebben we daar besloten ons te
richten op Wasior en de omliggende dorpen binnen een straal van een uur rijden.
Mijn opa betrok opa Ponti Torey hierbij, omdat hij de Nederlandse taal nog
redelijk onder de knie heeft.
Om Emil Wiay, opa Ponti Torey, oom Loui Tuni
Even een fotootje maken tijdens het wachten
Kantor lingkungan hidup
Directeur van het ziekenhuis in Wasior, dr. Alberth Kapitarau
Ik heb veel tijd gehad om te werken aan het draagvlak, maar het was een slechte tijd i.v.m de ramadan. Deze wordt daar gezien als veel vakantie en wordt er veel gefeest en weinig gewerkt. Daarnaast hadden veel mensen het druk met hari merdekaan van de r.i. En natuurlijk de instelling ‘jam karet’ is ook niet optimaal. - Grootste valkuil is mijn enthousiasme en ideologische instelling. En heb geprobeerd hier zoveel mogelijk rekening mee te houden. Uit de gesprekken die ik gevoerd heb is duidelijk naar voren gekomen dat de bevolking echt iets aan deze problematiek wil doen. Ik heb ze verteld over mijn opleiding en dat ik de tijd dat ik daar wil zijn onder stage valt. En heb ze foldermateriaal laten zien van de SDSP en verteld over andere projecten. Natuurlijk waren ze dol enthousiast, maar heb ze wel laten weten dat er nog geen project is, geen plan en geen geld. En dat dit verandering niet over 1 nacht ijs gaat.
- De situatie op dit moment is in onze ogen
verschrikkelijk. Er is totaal geen vorm van afvalverwerking of recycling. Ik
heb wel prullenbakken gezien die ook nog eens de mogelijkheid geven om het
afval scheiden. Dit was bij het kantoor van de bupati en bij het ziekenhuis,
dit afval wordt achteraf ergens in de brand gestoken. Bank Papua heeft zelf
grote containers zoals wij die kennen als de kleinere soort op de vuilstort,
deze worden alleen niet gebruikt. Door tijdgebrek ben ik er niet aan te gekomen
om uit te zoeken waarvoor ze deze containers aangeschaft hebben, via wie of
welke instantie en wat ze met die verzamelde vuil wilden gaan doen.
Tempat sampah
Deze constateringen worden beaamd. - Er zijn dus genoeg mogelijkheden. Ook over
werkruimte of een opslagruimte wordt er gemakkelijk gesproken.
- Het is erg jammer dat ik niet direct met het hoofd van kantor lingkungan hidup en de bupati gesproken heb over bestaande netwerken. Hier kan ik dus geen uitspraken over doen. De overige personen kwamen erg hulpbehoevend over en voelen zich in de steek gelaten door de Indonesische overheid en kijken met een positieve blik terug naar de Nederlandse tijd, toen alles wel schoon gehouden werd. Al was er toen natuurlijk nog niet zoveel sprake van al die plastic flessen en tasjes. Ik heb ze beloofd in Nederland te bekijken welke mogelijkheden er zijn en uitgelegd dat er veel werk in gaat zitten waaronder een gedegen vooronderzoek, voordat er echt een project opgezet kan worden.
Na aanleiding van de gesprekken die ik heb gevoerd is
geen enkele weerstand gekomen. Het wachten is nu op de brief met de hulpvraag
aan de SDSP.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten